Fiat Uno Turbo i.e.: 40 χρόνια ταχύτητας, τόλμης και τεχνολογίας

Πριν από 40 χρόνια, η Fiat παρουσίασε ένα από τα πιο εκπληκτικά και αντισυμβατικά αυτοκίνητα που βγήκαν ποτέ από τη γραμμή παραγωγής του Mirafiori: το Uno Turbo i.e. Ήταν η εποχή των μικρών «πυραύλων τσέπης», μια εποχή που οι νέοι και οι motorheads ζητούσαν οχήματα που θα μπορούσαν να συνδυάσουν επιδόσεις που θυμίζουν σπορ αυτοκίνητο σε ένα αμάξωμα hatchback.

Η απάντηση της Fiat σε μια τάση που είχε ήδη διαμορφωθεί στη Γαλλία και τη Γερμανία, το Uno Turbo i.e. έκανε μια κομψή είσοδο σε ένα ελίτ κλαμπ, όπου κυριαρχούσαν αξιόλογοι ανταγωνιστές με το μοναδικό συνδυασμό προηγμένης τεχνολογίας, συναρπαστικών επιδόσεων και ξεχωριστού στυλ.

Ο Roberto Giolito, επικεφαλής της Stellantis Heritage, δήλωσε: «Το Uno Turbo i.e. ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα μικρό σπορ αυτοκίνητο. Ήταν ένα άπιαστο όνειρο και ένα σύμβολο ελευθερίας για μια ολόκληρη γενιά, της οποίας η καρδιά χτυπούσε στο ρυθμό του turbo. Είχε αποφασιστικότητα, χαρακτήρα και έναν αλάνθαστο ήχο που μπορούσε να γυρίσει κεφάλια».

]]>

ΟΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
 

«Ήταν ένα αυτοκίνητο που μιλούσε στους νέους, αλλά το έκανε με μια ώριμη γλώσσα που αποτελούνταν από τεχνολογία και καινοτομία. Μέχρι σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, το θυμούνται με αγάπη όσοι το οδήγησαν. Μερικά αυτοκίνητα δεν γερνούν ποτέ, αλλά γίνονται σύμβολα μιας εποχής ή μιας γενιάς που εξακολουθεί να πιστεύει στα όνειρα».

Παρουσιάστηκε επίσημα την άνοιξη του 1985, όταν το δίχρονο Uno είχε ήδη πουλήσει πάνω από 1 εκατομμύριο μονάδες, το Turbo i.e. ήταν το προϊόν μιας απλής, αλλά αποτελεσματικής συνταγής: ένας κινητήρας 1.301 κ. εκ. με ηλεκτρονικό ψεκασμό καυσίμου της Bosch, ηλεκτρονική ανάφλεξη της Magneti Marelli και υδρόψυκτο υπερσυμπιεστή IHI VL2 με intercooler αέρα/αέρα.

Αυτό οδήγησε σε απόδοση 105 ίππων, εντυπωσιακή ροπή 147 Nm στις 3.200 σ.α.λ., τελική ταχύτητα 200 χλμ./ώρα και επιτάχυνση από 0 έως 100 χλμ./ώρα σε 8,3 δευτερόλεπτα. Όλα αυτά με ένα αμάξωμα που ζύγιζε μόλις 845 κιλά. Για να ολοκληρωθεί η σπορ διάταξή του, το πλαίσιο διέθετε αντιστρεπτική ράβδο και σύστημα πέδησης με αεριζόμενους δίσκους εμπρός. Το κιβώτιο ταχυτήτων 5 σχέσεων προερχόταν από το Ritmo 105 TC.

Ο αναλογικός πίνακας οργάνων της Veglia-Borletti και ο -κατά παραγγελία- πλήρως ψηφιακός της Nippon-Seiki, ήταν μια πανδαισία για τα μάτια: ταχύμετρο, στροφόμετρο και ενδείξεις πίεσης, θερμοκρασίας λαδιού, θερμοκρασίας νερού, καυσίμου και, φυσικά, για το turbo. Ειδικότερα, περιλάμβανε τον καινοτόμο «πίνακα ελέγχου», μια οθόνη που παρακολουθούσε αν ήταν ανοιχτές οι θύρες, τα φώτα, την ψύξη και την λίπανση, ένα ολοκαίνουργιο χαρακτηριστικό στην κατηγορία των μικρομεσαίων αυτοκινήτων.

Το αμάξωμα διέθετε έναν αναθεωρημένο εμπρός προφυλακτήρα με ενσωματωμένους προβολείς ομίχλης και εισαγωγές για να κατευθύνει τον αέρα στο intercooler και το ψυγείο λαδιού, ποδιές και θόλους τροχών που προέρχονταν από το Uno SX, και μια πίσω θύρα από fiberglass, με αεροτομή. Οι ζάντες αλουμινίου 13 ιντσών με διαμαντένια κοπή τοποθετήθηκαν με ελαστικά χαμηλού προφίλ 175/60 και καλύμματα με τον σκορπιό της Abarth σε κόκκινο φόντο.

Οι εσωτερικοί χώροι είχαν σπορ κομψότητα: μαύρο βελούδο διακοσμημένο με τις πέντε κόκκινες μπάρες του λογότυπου της Fiat, κόκκινες μοκέτες, μαύρες ζώνες ασφαλείας, τιμόνι με τέσσερις ακτίνες και κόκκινο ρολόι υγρών κρυστάλλων. Και ως επιστέγασμα, απέδιδε έναν βαθύ ήχο χάρη στην οβάλ χρωμιωμένη απόληξη της εξάτμισης. Το 1985, ακόμη και ο Michele Alboreto, ο επίσημος οδηγός της Ferrari στη Formula 1 εκείνη την εποχή, ήθελε να αποτελέσει μέρος της ιστορίας του Uno Turbo.

Η Fiat οργάνωσε μια ειδική δοκιμή για αυτόν η FIAT στην πίστα Jacarepagua στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, η οποία έγινε πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο. Στο τέλος της δοκιμής, ο Ιταλός οδηγός αγώνων δεν έκρυψε την έκπληξή του: «Είναι διασκεδαστικό, ανταποκρίνεται καλά και το turbo κάνει την καρδιά σου να χτυπάει κόκκινο. Με λίγη περισσότερη ιπποδύναμη, θα ήταν τέλειο για την πίστα». Τα εύσημα από τον οδηγό της διασημότερης ομάδας του πιο σημαντικού Πρωταθλήματος μονοθεσίων με ακάλυπτους τροχούς στον πλανήτη, συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην εδραίωση της φήμης του Uno Turbo.

Το 1986, η πρώτη αναβάθμιση εισήγαγε νέα χρώματα, νέα μάσκα, ταιριαστούς πλαϊνούς καθρέφτες, λωρίδες «Turbo i.e.» κατά μήκος των πλευρών και το ντεμπούτο του πιο ορατού πράσινου ψηφιακού ταμπλό. Η ανανέωση του 1987 (μοντέλο έτους 1988) εισήγαγε το επαναστατικό (αλλά προβληματικό) σύστημα «Antiskid» που σχεδίασε η AP Lockheed και το οποίο δρούσε μόνο στους μπροστινούς τροχούς.

Τρία χρόνια αργότερα, η πιο ώριμη και σύγχρονη δεύτερη γενιά έκανε το ντεμπούτο της. Ο κινητήρας διέθετε αυξημένη χωρητικότητα 1.372 κ. εκ. και μια νέα τουρμπίνα Garett T2, που οδήγησαν σε αύξηση της απόδοσης στους 116 ίππους και επιτάχυνση 0-100 χλμ./ώρα σε 7,7 δευτερόλεπτα. Παράλληλα, είχε πιο διακριτική εμφάνιση: προφυλακτήρες με κόκκινη λωρίδα, ενσωματωμένη αεροτομή, νέες ζάντες αλουμινίου τεσσάρων ακτίνων, πιο εργονομικό εσωτερικό, καθίσματα με μαύρα και γκρι τετράγωνα και δερμάτινο τιμόνι Momo.

Υπήρχε επίσης μια έκδοση 112 ίππων με καταλύτη, που παρήχθη για να τηρεί τους κανονισμούς Euro 1, καθώς και η εξαιρετικά σπορ έκδοση Racing, η οποία διέθετε ταιριαστές λεπτομέρειες, ένα καλλιγραφικό λογότυπο και ένα σωρό προαιρετικά στοιχεία: ηλιοροφή, κλείδωμα με τηλεχειρισμό, πλυστικά φώτων, ηλεκτρικά παράθυρα και μεταλλικό χρώμα.

Είναι ενδιαφέρον ότι και στις δύο γενιές, ορισμένα Uno Turbo i.e. μετατράπηκαν σε μοναδικά κομμάτια από εξειδικευμένους κατασκευαστές αμαξωμάτων που απέκτησαν απογυμνωμένα αμαξώματα απευθείας από τη Fiat. Στη συνέχεια, κάθε αυτοκίνητο ανακαινίστηκε κατόπιν παραγγελίας με προσαρμοσμένα χρώματα, λεπτομέρειες, ζάντες και εκλεκτά υλικά, όπως δέρμα ή Alcantara. Επιπλέον, τους δόθηκαν επιπλέον χαρακτηριστικά, όπως ο κλιματισμός, που μπορούσαν να βρεθούν μόνο σε αυτοκίνητα υψηλότερων κατηγοριών.

Αυτά τα ειδικά διακοσμητικά στοιχεία σχεδιάστηκαν από ιστορικούς κατασκευαστές αμαξωμάτων, όπως οι Scioneri, Giannini, Moretti και Hormann, τα ονόματα των οποίων μπορούσαν συχνά να βρίσκονται στην άδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου. Το 1986, η Moretti παρουσίασε το Uno Turbo MX, το οποίο ξεχώριζε με ενιαίο χρώμα, ζάντες αλουμινίου και ελαστικά χαμηλού προφίλ, εσωτερικό από Alcantara και ταμπλό από ξύλο ερείκης και ψηφιακό πίνακα οργάνων.

Το Uno Turbo i.e. παρήχθη μέχρι το 1994 (με κάποιες ταξινομήσεις να πραγματοποιούνται και το 1995), δίνοντας τη σκυτάλη στο Punto GT. Στην εποχή του, κέρδισε περισσότερους από 50.000 οδηγούς, εντυπωσιάζοντας τόσο για την εμπορική του επιτυχία, όσο και για την ικανότητά του να αιχμαλωτίζει τη φαντασία μιας ολόκληρης γενιάς. Μέχρι σήμερα, ο βρυχηθμός ενός καλοδιατηρημένου Uno Turbo είναι ακόμα ικανός να γυρίσει το κεφάλι σχεδόν οποιουδήποτε.

Εξάλλου, η επιτυχία του Uno Turbo ξεπέρασε κατά πολύ τις τεχνικές προδιαγραφές του. Έγινε σύμβολο για μια ολόκληρη γενιά που «andava al massimo e voleva una vita spericolata» (πήγαινε στο μέγιστο και ήθελε μία ριψοκίνδυνη ζωή), όπως τραγούδησε ο περίφημος Ιταλός καλλιτέχνης Vasco Rossi. Με την πάροδο των ετών, το επαναστατικό και αδάμαστο πνεύμα του το κατέστησε ένα από τα πιο περιζήτητα youngtimer κλασικά αυτοκίνητα.

Λίγα έχουν διασωθεί, ειδικά στην αρχική τους διαμόρφωση, με τις τιμές να φτάνουν τα 20.000 ευρώ: καθόλου άσχημα για ένα αυτοκίνητο που κόστιζε 14.450.000 ιταλικές λιρέτες το 1985. Ωστόσο, πέρα από τα χρήματα, η κληρονομιά του συνεχίζει. Με το Uno Turbo, η Fiat πήρε το ρίσκο και έφερε το turbo στις καρδιές των οχημάτων και των πελατών της, γεννώντας ένα σύμβολο ελευθερίας και απόλαυσης που βρυχάται ακόμα και μετά από τόσα χρόνια.

Σχετικά άρθρα:

Σαν σήμερα 15 Φεβρουαρίου: Η μέρα που εκατομμύρια άνθρωποι προσπάθησαν να σταματήσουν τον πόλεμο στο Ιράκ Έκτακτο δελτίο επιδείνωσης του καιρού, έρχεται το κύμα ψύχους Coral από την Τετάρτη Ολυμπιακός: Μία ανάσα από την απευθείας συμμετοχή του στο League Stage του Champions League Renault: Διαθέτει ελεύθερα την τεχνολογία Fireman Access για την ασφάλεια των ηλεκτρικών οχημάτων