Ο Στράτος Τζώρτζογλου για τα γενέθλιά του: «Κλείνω 6 ζωές, μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο»
Δείτε τη δημοσίευση που έκανε ο ηθοποιός πρόσφατα στα social media με αφορμή την ημέρα των γενεθλίων του
Τα 60ά του γενέθλια γιόρτασε στις 5 Αυγούστου ο Στράτος Τζώρτζογλου και μέσα από τα social media μοιράστηκε μερικές σκέψεις για το πέρασμα του χρόνου, αλλά και για το θέατρο. Συνοδεύοντας τη δημοσίευσή του με φωτογραφίες στις οποίες ποζάρει, φορώντας κοστούμι και κρατώντας ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, με φόντο το ηλιοβασίλεμα και τη θάλασσα, ο ηθοποιός τόνισε πως κλείνει έξι ζωές. Παράλληλα, ευχαρίστησε όλους εκείνους που στέκονται δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια.
Πιο αναλυτικά, έγραψε στην ανάρτησή του στο Instagram: «Σήμερα Γενέθλια – κλείνω 6 ζωές. Ένα βαθύ ευχαριστώ σε όσους μου στάθηκαν δίπλα μου. Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος. Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία. Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο. Ένας αμετανόητα ερωτευμένος· που πηγαίνω πάντα νωρίτερα στο σημείο, το κρυφό της συνάντησης, με την ίδια λαχτάρα, το ίδιο σφίξιμο στο λαιμό, το ίδιο βημάτισμα επάνω – κάτω και περιμένω… Τι; Ίσως αυτό, θα έλεγα, που αν δεν ανέβει να γίνει δάκρυ, πήζει στο στήθος και βαραίνει και ο κόσμος όλος άξαφνα φαίνεται τόσο γλυκός και τόσο πικρός μαζί. Κάποτε είναι μια κοπέλα· κάποτε, πάλι, δυο – τρεις στίχοι· πολλές φορές, απλά και μόνον το καλοκαίρι».
Στη συνέχεια, εξήγησε τον λόγο που αγαπά την τέχνη της υποκριτικής: «Να γιατί ”παίζω”. Γιατί το Θέατρο αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο Θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη άλλα που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε να ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά προς το φως το Φυσικό, που είναι ο Λόγος, και το φως το Άκτιστον, που είναι ο Θεός. Γι’ αυτό ”παίζω”. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος. Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει· να γιατί πρέπει να ”παίζουμε”. Γιατί το Θέατρο μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε: τον κόσμο της φθοράς, που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο Θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση».
Κλείνοντας, ανέφερε: «Μιλώ, το καταλαβαίνω, σα να μην έχω το δικαίωμα, σα να ντρέπομαι σχεδόν που αγαπώ τη ζωή. Κάποτε, είναι η αλήθεια, μ’ εξαναγκάσανε και σ’ αυτό. Κανείς δεν ξέρει, δεν ανακάλυψε ποτέ, από που κρατάει το πάθος του ανθρώπου να μισεί τη δυνατότητα της ίδιας του της σωτηρίας. Θέλουμε δε θέλουμε, είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας, που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε. Να από που ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης. Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο, μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή: την πλήρη αντιστροφή, την απόλυτη διαφάνεια».
protothema
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της ιστοσελίδας μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.
